ΜΑΝΙΑ

Ο άνθρωπος στέκεται πάντοτε αγέρωχος στην οροφή του σύμπαντος.
Τον κυριεύει, όμως, μια τέτοια μανία να κοιτάζει ψηλά,
Που στο τέλος το πιστεύει
Πως είναι ελάχιστος και πραγματικά τόσο
Μα, τόσο ασήμαντος

Δεν είναι ο Θεός, ούτε κι ο ήλιος, αλλά είναι Άνθρωπος
Τον ενοχλεί, όμως, τόσο πολύ,
Γιατί δεν τ’ ακουμπά όλ’ αυτά
Που μεταμορφώνεται
Και τότε γίνεται απάνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι ο τσιγκούνης στον πλούσιο, κατά τα άλλα, κόσμο του
Τον αγριεύει, όμως, η έννοια του να πάρει πολλά, περισσότερα,
Που δε δίνει τη θέρμη του
Αγριεύεται από την ίδια τη σκιά του
Και ζει αγκαλιά με τον φόβο του.

Δεν είναι άτρωτος. Ούτε ισάξιος. Απλά είναι ο Άνθρωπος.
Τον στενεύει, όμως, τόσο πολύ η φύση του
Γι’ αυτό ποτέ δεν τη νικά
Κι απομένει μονάχος του
Λαβωμένος, κουρασμένος κι υπάνθρωπος.

Κι ο άνθρωπος στέκεται κατεστραμμένος στην οροφή του σύμπαντος
Τον κυριεύει, όμως, η μανία, να ενοχλεί κατά συρροή τον εαυτό του
Που ήταν η καλή του συντροφιά
Στην τρελή τους πορεία
Σαν συνεπιβάτες του ίδιου οχήματος