Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πόσα πολύχρωμα λουλούδια έχει ο κήπος;
Πολλά απ’ αυτά νεκρώνουν κάθε τόσο. Μήπως;
Θνήσκουν, όντας απ’ το φυσικό τους γήρας
Και άλλα, αφύσικα πεθαίνουν ανά χείρας

Ο Μέγας Κηπουρός όλα θα τα ποτίζει
Την άλλη μέρα που το χώμα τους σκαλίζει
Την τρίτη απ’ τα χορτάρια θα τα σώνει
Και τη ζωή τους συνεχώς θα μεγαλώνει

Κι ένα πρωί τις άσπρες σκάλες θα κατέβει
Και τι παράξενο! Ένα λουλούδι κλέβει
Θα είμαι εγώ, εσύ ή, κάποιος άλλος;
Ποιος ξέρει; Ο κήπος του Θεού είναι πολύ μεγάλος

Άλλα λουλούδια συνεχώς και πιο θα μεγαλώνουν
Το χώμα τους είναι καλό, γι’ αυτό στεριώνουν
Και κάποια άλλα συνεχώς θ’ αρρωσταίνουν
Γι’ αυτό και πρέπει να κοπούν. Γι’ αυτό πεθαίνουν

Υπάρχουν ‘κείνα, που κανείς ποτέ δεν θα ενοχλήσει
Που θα πεθάνουν μόνα τους έτσι, μια κάποια δύση
Και τέλος, ειν’ αυτά που ο Κηπουρός επίτηδες θα κόψει
Δώρο σε φίλους και γνωστούς στα σπίτια τους να δώσει

Εκείνα, συνήθως όμως, ειν’ τα πιο ωραία
Και κόβονται έτσι απλά και όμορφα. Σχεδόν μοιραία
Δεν ξέρω τελικά, αν θα ‘μαι εγώ, εσύ ή, κάποιος άλλος
Πάντως, ο κήπος του Θεού είναι πολύ μεγάλος