ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Το ταξίδι, δυστυχώς ή, ευτυχώς, συνεχίζεται.
Κάθε μέρα που περνάει, φιλτράρεται, διυλίζεται
Η ζωή, όμως, μένει στάσιμη, γι’ αυτό σκονίζεται
Κι αν κάνει ν’ ανοιχτεί προς τον ορίζοντα, ζαλίζεται

Δεν έχει, το λοιπόν, τούτη η ράτσα την παραμικρή ικανότητα
Να ταξιδεύει σε πελάγη ευτυχίας, χωρίς να νιώθει πικρότητα
Δεν μπορεί να πει ευθέως: «Καλησπέρα σου, ανθρωπότητα»
Αφού και γερασμένη ακόμα, ψάχνει για τη δική της ταυτότητα

Προσπερνάει μόνο τη χαρά, που αντιπαλεύεται
Τα όνειρα που κάνει κάθε βράδυ, τα εχθρεύεται
Μόνο για τα πελώρια λάθη της περηφανεύεται
Τα ζυγιάζει, σημαδεύει, τα πετάει και πορεύεται

Τούτο το σινάφι με δεμένα τα χέρια του, χωρίς δυνατότητα
Αρμενίζει μεσοπέλαγα τη ζωή του, με μεγάλη σκληρότητα
Χωρίς ποτέ να γυρίσει, να πει: «Καλησπέρα σου, ανθρωπότητα»
Ποτέ του δεν κατάλαβε, πως το κατατρέχει μεγάλη ηλιθιότητα

Αλλά, το ταξίδι προς το τέλος των πάντων συνεχίζεται
Κι αυτό το μοναδικό είδος που υπάρχει, διαιωνίζεται
Πετάει απ’ τη χαρά του και πραγματικά συγκλονίζεται
Γιατί παρότι μεγαλώνει, αργά-αργά εξαφανίζεται

Να, λοιπόν, πια είναι η μία και μοναδική του αρμοδιότητα
Να συνεχίζει τη ζωή των άλλων σε μεγάλη ποσότητα
Δίχως να μπορεί, να φωνάξει: «Καλησπέρα σου, ανθρωπότητα»
Δίχως ποτέ να μπορέσει, να νιώσει τη δική του μοναδικότητα