ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ

Κατά κόσμον, καλούνται θανάσιμα αμαρτήματα.
Της καρδιάς τα σκιρτήματα.
Τα καθημερινά, μικρά, μα σπουδαία ανδραγαθήματα.

Τ’ αποζητούνε όλοι τους τούτα τα ηδονικά δονήματα,
σαν δυνατά χειροκροτήματα.
Σαν φωτεινά, χρωματιστά, υπέρλαμπρα πυροτεχνήματα.

Τα χαρακτηρίζουν κυνικά, σαν λανθασμένα βήματα.
Τα πιο στέρεα πατήματα.
Τα ζωντανά, τα δυνατά, τα δύσκολα δημιουργήματα.

Όπως υπολείπονται από τις τέχνες τα τεχνήματα
άψυχα, χωρίς αισθήματα,
σαν θλιβερά, μονόχνοτα κι εμπρηστικά συνθήματα.

Θα τους ακούσεις πολλές φορές, να τα καλούνε στίγματα.
Του μυαλού τα ξυπνήματα.
Της τρεμάμενης φωνής των ποιητών, τ’ αδυσώπητα ερωτήματα.

Ας είναι κι έτσι. Τα λάθη ποτέ δεν είναι αδικήματα.
Ποτέ δεν είναι κρίματα,
μόνο διδάσκουν, σαν κοινά και εύχρηστα ευφυολογήματα.

Μαθαίνουν την ψυχή σαν κατασταλαγμένα θεωρήματα,
σαν φιλοσοφικά βοηθήματα.
Για να μπορείς να κάνεις, όποτε το θες, τα δικά σου αμαρτήματα.