ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ

Καθισμένος άβολα απέναντι απ’ τη σοφή εικόνα του Θεού,
βαλμένη έξοχα κι αυτή μπροστά σου, σαν καθρέφτης.
΄Ο,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν ζεις, ό,τι κι αν πράττεις,
σου φαίνεται, αν είναι άσκημο, πως είσαι παραβάτης.

Γυρισμένος ανάποδα και κοιτώντας πια, προς τον τοίχο,
είναι αυτονόητο, πως ανεμπόδιστα, θα κάνεις ό,τι θέλεις.
Ρίχνοντας κάποιες κλεφτές ματιές, πιο πίσω, στον καθρέφτη,
πιστεύοντας ακράδαντα και σίγουρα, πως τίποτα δεν τρέχει.

Σίγουρα; Η δική σου σοφία είναι, μάλλον, αλλοπρόσαλλη.
Η μπροστινή σου η μεριά έτσι, δε γίνεται να αντανακλάται.
Κι αυτά που λες κι αυτά που ζεις, αλλά κι αυτά που πράττεις,
δε δείχνουνε ξεκάθαρα και δεν το βεβαιούν, πως είσαι παραβάτης.

Κι αυτό σ’ εμπνέει. Σου δίνει ένα ατέλειωτο κουράγιο.
Απίστευτα δύσκολο φαντάζει προς τον καθρέφτη να γυρίσεις.
Η φινετσάτη πίσω μεριά του εαυτού σου είναι τέλεια. Ατσαλάκωτη.
Κι έτσι θα μείνει, για να το βλέπουν όλοι, πως τελικά, είναι αλάθητη.

Η μπροστινή, όμως; Γιατί δεν θέλει τον καθρέφτη ούτε να τον δει;
Τι την κρατά ανάποδα στραμμένη πάντα προς τον τοίχο;
Φαίνεται πως την ενοχλεί αβάσταχτα, ότι δεν ζύγιασε καλά όλες τις πράξεις,
όμως, ποτέ της δεν το παραδέχτηκε, πως είναι παραβάτης.

Και δεν το παραδέχτηκε, επειδή τις πλάτες έστρεψε προς τη σοφία του Θεού.
Δυσκολεύτηκε λίγο, όμως το πέτυχε. Όχι, να κάνει το σωστό,
αλλά το λάθος της να μην το βλέπει. Σαν να μην είναι λάθος.
Και δεν είναι! Πες, απλά κοιτώντας προς τον τοίχο: «Πάθος».

Ναι! Πάθος. Ανθρώπινη αδυναμία, όπως θες. Μα, όχι λάθος.
Οι πράξεις είναι ζυγιασμένες όταν γίνονται και δεν αλλάζουν.
Και κάθε μέρα που περνά όλο και κάτι λες, όλο και κάτι ζεις, όλο και κάτι πράττεις.
Ε! Το λοιπόν, δύσκολο γίνεται πολύ, μην είσαι παραβάτης.