Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η ευλογία του κόσμου ειν’ ένα στίγμα
Όπως ο ναύτης που αγάπησε τη θάλασσα
Τα λόγια του βλαστοί, που φύτρωσαν σε ρήγμα
Και πρωταντίκρυσαν τον κίνδυνο κατάματα

Είναι μαζί κι ευχή, μα είναι και κατάρα
Σαν πηγεμός σε μιαν Ιθάκη άγνωστη
Μας γλύτωσε απ’ των κυμάτων την αντάρα
Μα, η στεριά ετούτη είναι πικρή και άνοστη

Μην μ’ ευλογήσεις, κόσμε
Μην τύχει και με δεις
Στο στόμα να με φτύσεις:
«Να μην αβασκαθείς».

Μην μ’ ευλογήσεις, κόσμε
Δε θέλω να με δεις
Στα πέρατα του κόσμου
Να τρέξεις, να κρυφτείς

Η ευλογία του κόσμου μια μελαγχολία
Όπως εκείνων που ποτέ τους δεν ταξίδεψαν
Οι λύπες του μύστες στα ιερά μαντεία
Που ό,τι έπρεπε να φανερώσουν, το ‘κρυψαν

Είναι αλήθεια, όμως είναι και ψέμα
Σαν μιαν ελπίδα που ποτέ δεν έσβησε
Μας νίκησε της διαδρομής το τέλμα
Κι έτσι ποτέ κανείς το τέρμα δεν το έζησε.