ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Πυρακτώνεται, καμιά φορά το μυαλό.
Ζεστή η σκέψη, όπως το ψωμί που αχνίζει.
Και τότε προλαβαίνεις, να τα παραβείς όλα.
Οι ώρες μία-μία κατρακυλάνε απ’ τα χέρια σου,
σαν πέτρες που πήραν βιαστικά τον κατήφορο.
Και ‘κει, είναι που δεν προλαβαίνεις πια τίποτα.
Δεν σκέφτεσαι. Φωνάζεις, βρίζεις και ξεσπάς.
Αντιστέκεσαι, χωρίς να θέλεις στη δύναμη του σεβασμού σου.
Δεν στέκεσαι. Τρελός ποδόγυρος ό,τι κι αν κάνεις.
Άπειρα απέχεις από την ορμητική, τη δύναμη του σεβασμού σου.

Ευνουχίζεται, κάποιες φορές, ο νους σου.
Μια κι έξω κόβει η αλήθεια σαν μαχαίρι.
Είναι η στιγμή που ξεκινούν τα πάντα.
Το ψέμα ζύγωσε τόσο πολύ κοντά σου,
όπως ζυγώνουν τη φωτιά εκείνοι που κρυώνουν.
Αμέσως. Πολύ γρήγορα αρχίσανε τα πάντα.
Δεν σκέφτεσαι. Γελάς και κλαις και τραγουδάς.
Εναντιώνεσαι, χωρίς να θέλεις, στη δύναμη του σεβασμού σου.
Δε λογίζεσαι. Σου φαίνονται όλα υπέροχα και ίσως είναι.
Άπειρα απέχεις από την ορμητική, τη δύναμη του σεβασμού σου.

Παραλογίζεται, που και που, ο ίδιος ο άνθρωπος.
Συγχώρησε το λάθος του, σαν μια μπουκιά κατάπιε το.
Τότε, να το ξέρεις, πως έχουν αρχινήσει όλα.
Η τρέλα γρήγορα γλιστρά απ’ το μυαλό σου.
Σαν ίσκιος φεύγει από το λίγο σου, μα θα ξανάρθει.
Και ‘κει, που στέκεσαι το βλέπεις, πως όλα έχουν ήδη αρχινήσει.
Δεν σκέφτεσαι. Μα, ούτε κι ακούς, ούτε μιλάς.
Αντιστέκεσαι, χωρίς να θέλεις, στη δύναμη του σεβασμού σου.
Ούτ’ αγρικάς. Δεν καρτεράς τίποτα, εξόν τη μοναξιά σου.
Άπειρα απέχεις από την ορμητική, τη δύναμη του σεβασμού σου.