Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

΄Ανθρωπος.
Η βουλή του νου μας είναι
Που τρέμει, ως του θανάτου, τη σκιά της
Ο πιο... Θεός, απ’ τους Θεούς τους ίδιους, ο Άνθρωπος
Κι όμως, ανήμπορος και πια, σακάτης.
Μια βούληση, πραγματικά, τόσο αλλόκοτη χωρίς καν δεύτερη σκέψη
Δεν το ‘μαθε ποτέ να σκέφτεται, δε λύγισε στην σκέψη
Κι η ελεύθερή μας βούληση ποτέ της δε θυμάται
Μόνο ξορκίζει τους δαιμόνους της και ήσυχη κοιμάται.

Θρίαμβος.
Ο θάνατος μιας ζωής είναι
Η, η ίδια η ζωή την ώρα που αντιστέκεται στο θάνατο
Η ξέφρενη πορεία του μυαλού
Αυτού του παμπόνηρου μυαλού της ανθρωπότητας
Είναι η δίψα που ‘χουμε όλοι μας για το αύριο,
Η μιζέρια που γλιστρά ήρεμα -καΐκι θαρρώ- πάνω στο σήμερα
Εκείνη η γλυκιά νοσταλγία που ‘χουμε για το χθες
Όμως, όπως και χθες έτσι και σήμερα. Έτσι και αύριο. Και επαύριον.

Θρήνος.
Τα δάκρυα του κόσμου ολόκληρου είναι
Που βουβός πια, απλά μπορεί και κρύβεται
Πίσω από σφαλισμένα παράθυρα να βλέπουν σε κίτρινο τοίχο
Αντιφέγγιζε μέσα κι όλοι είπαν: Ήλιος, με καλά μανταλωμένες τις πόρτες
Οι όποιες φωνές εκείνων των λίγων που μιλούσαν και σώπασαν Θρήνος είναι
Τα χαλασμένα όνειρα Θρήνος κι αυτά
Όπως κι οι ξεχαρβαλωμένες ψυχές, τα γέλια που σώπασαν
Των παιδιών, των γερόντων. Των νέων.

Όλα ετούτα: Άνθρωπος, Θρίαμβος, Θρήνος είναι.