ΝΙΟΤΗ

Πάντα, θα φυσάει αντίθετος άνεμος απ’ τη ρότα σου
Με τον τρόπο αυτό, χαρακώνονται τα πρόσωπα
Το ίδιο γίνεται και με τα βλέμματα
Συναντιόνται μονάχα
προσπερνώντας το ένα το άλλο
Αυλακιές σκαμμένες στα πρόσωπα και στα βλέμματα των ανθρώπων

Πάντα οι ψυχές ανεβαίνουν σ’ έναν αψηλό ανήφορο
Έτσι, μπορούν στο λιοπύρι πανεύκολα κι ιδρώνουν
Το ίδιο γίνεται και με τα σώματα
Ψυχές και κορμιά που διψούν
αλλά απομακρύνονται πολύ μεταξύ τους
ανεβαίνοντας στην κορυφή του κόσμου. Την οροφή της Δόξας Του.

Πάντα θα καίει μία φλόγα παρανάλωμα του νου σου
Αυτό γίνεται για να υπάρχει, έστω και μία, ύστατη ελπίδα
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα λόγια
Ακούγονται μόνο τότε
Όταν δεν είναι το πρέπον ν’ ακουστούν
Κι η μία φλόγα που καίει είναι ο λόγος του Ενός. Του μοναδικού Ανθρώπου.

Πάντα θα υπάρχει τόσος, μα τόσος καιρός εμπρός μας
Κι αυτό γίνεται για να παραμένει εκείνη νέα. Νεότατη
Ο χρόνος θα κυλάει εσαεί. Αιώνια.
Κι η ανθρωπότητα πρέπει και θα μείνει παντοτινά νέα.
Παρά τις όποιες ρυτίδες της. Παρά τον ιδρώτα του προσώπου της.
Παρά τα ανούσια και πολλές φορές τόσο κακόγουστα λόγια της.