ΤΑ ΤΙΜΩΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Μα που, επιτέλους, είναι τα τιμώμενα πρόσωπα;
Δε μπόρεσαν να ‘ρθουν;
Δεν μας καταδεχτήκαν’;
Κρίμα, γιατί εμείς δουλέψαμε, σχεδόν απρόσκοπτα
και ‘κείνα διόλου δεν φανήκαν’.

Να ήταν τάχα μόνο της εργασίας τους ο φόρτος;
Μην και δεν ήθελαν να ‘ρθουν;
Ίσως, τον δρόμο τους δεν βρήκαν.
Κι αν τελικά, μεγάλος πια, τους ήταν κόπος,
γιατί ποτέ δεν μας το είπαν;

Αφύσικα μοιάζουν όλα γύρω μας. Τόσο απρόσωπα.
Μα, δεν αναρωτήθηκαν για μας;
Ίχνος ντροπής επάνω τους δεν είχαν;
Καρτερούσαμε πως και τι τα τιμώμενα τα πρόσωπα.
Όλα, φόρος τιμής σε ‘κείνα ήταν.

Κι όμως, δεν φάνηκαν ποτέ. Ούτε μες της γιορτής τη σχόλη.
Είπαν, πως το ‘θελαν πολύ,
μα δυστυχώς, ποτέ δεν ήρθαν.
Φαντάστηκαν ότι μαζεύτηκαν πολλοί. Ίσως και να ‘ρθαν όλοι.
Τα άμοιρα! Θα τρομοκρατηθήκαν’!

Καθένας πια, αποχωρεί. Όλοι με θλιμμένα τα πρόσωπα.
Κανείς δεν είδε τίποτα.
Καμιά κουβέντα πάλι για το θέμα.
Θα χρειαστεί ξανά, τιμή μεγάλη να γίνει σ’ άλλα πρόσωπα.
Θα μαζευτούνε όλοι με κεφάλια υψωμένα!